Ocaso
Era un suspiro lánguido y sonoro
la voz del mar aquella tarde... El día,
no queriendo morir, con garras de oro
de los acantilados se prendía.
Manuel Machado
Naquela visita atopárame co home do pelo branco e o sombreiro gris.
Desta vez, reparei no home do pelo gris.
Ocaso
Yo estaba junto a ti. Calladamente
se abrasaba el paisaje en el ocaso
y era de fuego el corazón del mundo
sobre el silencio cálido del campo.
Rafael Morales
As postas de sol son engaiolantes. Atrápante eses poucos minutiños en que a luz cambia, é só uns segundos e o sol afúndese. (eu digo afundir porque a meirande parte das postas que vexo son nesta cidade de auga)
ResponderEliminara min tamén me pasa. imaxino esa coincidencia no sentir e entón hai coma un punto de unión máxico. O mais seguro é que só eu o perciba, pero se alguén o sinte, xa existe, xa esa enerxía transmitida impregna o espacio máis próximo. Si. Dalgunha maneira ocurre.
Inda que todo estea na nosa imaxinación.
O caso é que Berrogüetto encaixa perfectamente nese escenario, ficando quedo incluso despois de marchar o sol.
ResponderEliminarViña desexarche que cabalgues con ledicia as postas de sol que prodigue este 2012.
Bicos bisestos!