CANTARELA DO CANTEIRO
Plim-plim, plim-plim, plim-plim...
Con sílaba de ferreiro
canta, canta,
os minerais sonos debullando,
plim-plim, plim-plim, plim-plim...
canta, canta o teu cincel.
...
O teu arte, canteiro,
arte maior do pico e da marreta,
qué xeolóxico verso,
na castidade crúa do perpiaño
labrará para min?
...
Plim-plim, plim-plim, plim-plim...
As voces unisílabas da pedra,
só por túa mao, canteiro,
se xuntaron
ao pentagrama máxico do mundo.
Valentín Paz Andrade
merezo un castigo, pero non deixei de pensar en Chousa da Alcandra...!
ResponderEliminarRazón non che falta, como sempre vai presumindo de canteiro!
EliminarA fonte é de recente creación, pode que o seu cincel axudase a esculpir:-)
O hórreo xa ten uns cen anos, por tanto será obra doutro canteiro;-)
oes, as fotos espertan a miña curiosidade, pero non pos onde son...
ResponderEliminardun lugar do Deza...
EliminarBicos
Con P.Andrade imos
ResponderEliminardo vento á voz,
do azul ao verde,
da auga á pedra.
Acertadas e fermosas palabras as túas!
EliminarBicos
jaja, Aura, que misterioooosa.
ResponderEliminarEncántasme! :)
Canteiro das palabras atinadas era don Valentín.
ResponderEliminarEu, pobriño de min, voume conformando con non estrincar os dedos co martelo.
Vou seguir presumindo de canteiro aínda que non se me vexan as obras de canteiría!
(Zeltia: nunca un castigo merezas por pensar en min, muller; ou tan mal pensas?)
Bicos cantarelados