Irá medrando...
Sensación
Iré, cuando la tarde cante, azul, en verano,
herido por el trigo, a pisar la pradera;
soñador, sentiré su frescor en mis plantas
y dejaré que el viento me bañe la cabeza.
Sin hablar, sin pensar, iré por los senderos:
pero el amor sin límites me crecerá en el alma.
Me iré lejos, dichoso, como con una chica,
por los campos, tan lejos como el gitano vaga.
A. Rimbaud
Guauuuuuuuu, como me gusta ese ramiño, gústame ata o papel que o envolve !!!! confésoche que onte intentei agrandalo; xa vexo que me liches o pensamento [e non sería a primeira vez ]. Sensacións e presentimentos.... pa seguir medrando contigo.
ResponderEliminarClaro que lin (entendín) o teu pensamento, O! Sempre dás no clavo coas túas interpretacións en Harmonía. Non sabes canto!
ResponderEliminarler ese poema e como deixar que o vento nos bañe a cabeza nunha tarde calorosa de verán.
ResponderEliminarque a prantiña medre! (que nós medremos)
Fantástica combinación do poema tan dulce e cheo de amor, co ramiño do breixo!! Ata podería levalo unha novia no seu día máis especial. Moitas gracias por compartir, para que poidamos disfrutar de algo que parece insignificante e que cobra sentido cando outra persona o presenta. Un saludo, Mari de Piloño.
ResponderEliminarXa vexo que adaptaches o teu avatar.
ResponderEliminarNon vaias pensar que eu non lavo o meu nunca. E que métoo la navadora polas noites!
Bicos de outono