Mirando

Era unha tarde a comenzos de xuño. Ían os tres amigos subindo a costa do Agro de Lalín de Arriba, cargados cos bártulos: a cámara, o trípode, as mochilas cos bocadillos e os refrescos e unha sombrilla de praia para espetar no chan e poder merendar á sombra durante o descanso. Andaban enredados na tarefa de realizar unha curtametraxe para un traballo de E. Plástica que debían entregar en poucos días.

-Veña, démonos présa. A ver se aproveitamos para gravar mentres hai boa luz.

De repente…

-Eh, mirade! Mirade que nubes... Espectaculares!

-Son… son raras, dirás.

-Fixádevos na luz, como mola!

-Voulles sacar fotos. Cando llas ensine a miña nai, vanlle gustar.

Para que logo digamos que os adolescentes non teñen sensibilidade. Ocorre que eles van polo “seu” camiño e ao “seu” ritmo. Nós andamos o noso. Unhas veces, camiñamos en paralelo, á súa beira. Outras, deberíamos intentar distanciarnos un pouco para evitar presionalos... E mentres nos apartamos, deixamos que se disipen os medos, os nosos medos; pois eles, nos saben de medos. E nós, para que os queremos?

As imaxes, aportación de Diego.

A música, unha proposta de Andy. Estou segura de que ela tamén se pararía a observar a luz que traspasaba aquelas “nubes raras” e gozaría do momento.

Pablo Milanés-Yo no te pido