Domingo 6 de novembro ás 18:30 horas,
saio a dar un paseíño
e atópome coa dourada luz do solpor
que (me)acariña…
Entón miremos sempre cara arriba !
ResponderEliminarsabes de que teño gana, agora, agoriña, right now?
ResponderEliminarde que fixera un solete e eu sentarme no chan, contra un valo, resgardadiña, e apartar os pelos da cara, e ofrecerlla ao sol, que ma acariñarara.
[o sol do verán non me gusta: fíreme. E estou falta de aloumiños lenes, sosegados (a paixón é esgotadora)]
jaja agora miro se sae o comentario e observo que falo de paixóns esgotadoras como se eu estivese esgotada de amar apaixoadamente!!!
ResponderEliminarcerto que, teño unha certa manía de vivir as cousas todas dun modo pouco sosegado, con intensidade. Quizá por iso tanto o desexo, a paz o silencio, a serenidade
as fotos primeiras parecen chamas ardendo cara o ceo
Tamén semella unha árbore de follas de papel. Lévame a pensar en que estiveran escritas.
ResponderEliminarO vento faría o resto!